قوله تعالى: إن الله لا یغْفر أنْ یشْرک به خداى نیامرزد که انباز گیرند با وى، و یغْفر ما دون ذلک و میآمرزد هر چه فرود از آنست، لمنْ یشاء آن را که خواهد، و منْ یشْرکْ بالله و هر که انباز گیرد با خداى، فقد افْترى إثْما عظیما (۴۸) او دروغى ساخت و بر خود بزهاى نهاد بزرگ.
أ لمْ تر نبینى و ننگرى؟ إلى الذین یزکون أنْفسهمْ بایشان که خود را بىعیب و پاک مینمایند، بل الله یزکی منْ یشاء بلکه خداى من بىعیب کند، و بىعیبى باز نماید آن را که خواهد، و لا یظْلمون فتیلا (۴۹) و ایشان را بفتیلى از جرم کس بنگیرند.
انْظرْ در نگر، کیْف یفْترون على الله الْکذب که چون دروغ مینهند و میسازند بر خداى! و کفى به إثْما مبینا (۵۰) و دروغ ساختن بر خداى، بسنده بزهایست و آشکارا.
أ لمْ تر إلى الذین أوتوا نبینى و ننگرى بایشان که دادند ایشان را؟
نصیبا من الْکتاب بهرهاى از تورات، یوْمنون بالْجبْت و الطاغوت میگروند به جبت و طاغوت، و یقولون للذین کفروا و میگویند ایشان را که کافر شدند، هولاء أهْدى من الذین آمنوا سبیلا (۵۱) که اینان براهتراند و راست حکمتراند از گرویدگان.
أولئک الذین لعنهم الله ایشانند که الله لعنت کرد بر ایشان، و منْ یلْعن الله و هر که خداى بر وى لعنت کرد، فلنْ تجد له نصیرا (۵۲) وى را هرگز یارى نیابى.
أمْ لهمْ نصیب من الْملْک یا ایشان را بهرهایست از پادشاهى، فإذا اگر بودى ایشان را پادشاهى، لا یوْتون الناس نقیرا (۵۳) مردمان را نقیرى ندهندید از حق خویش.
أمْ یحْسدون الناس یا مىحسد برند بر مردمان، على ما آتاهم الله منْ فضْله بر آنچه خداى داد ایشان را از فضل خود، فقدْ آتیْنا آل إبْراهیم پیش از وى آل ابراهیم را دادیم، الْکتاب و الْحکْمة نامه و دانش و پیغام، و آتیْناهمْ ملْکا عظیما (۵۴) و ایشان را ملکى عظیم دادیم.
فمنْهمْ منْ آمن به کس بود از ایشان که ایمان آورد بوى، و منْهمْ منْ صد عنْه و کس بود از ایشان که برگشت از وى، و کفى بجهنم سعیرا (۵۵) و دوزخ ناگرویدگان را بسنده است.
إن الذین کفروا بآیاتنا ایشان که کافر شدند بسخنان ما، سوْف نصْلیهمْ نارا ایشان را برسانیم بآتش، کلما نضجتْ جلودهمْ هر گه که بپزد پوستهاى ایشان در آن، بدلْناهمْ جلودا غیْرها دیگر دهیم ایشان را پوستهایى جز از آن، لیذوقوا الْعذاب تا جاوید بپوستهاى نو عذابهاى نو میچشند، إن الله کان عزیزا حکیما (۵۶) که الله تواناییست دانا همیشهاى.
و الذین آمنوا و عملوا الصالحات و ایشان که بگرویدند و نیکیها کردند، سندْخلهمْ جنات در آریم ایشان را در بهشتهایى، تجْری منْ تحْتها الْأنْهار که میرود زیر درختان آن جویهاى روان، خالدین فیها أبدا جاویدان در آن همیشهاى، لهمْ فیها أزْواج ایشان را است در آن جفتانى از زنان، مطهرة زنانى پاک کرده بىعوار و بىعیب، و ندْخلهمْ و در آریم ایشان را، ظلا ظلیلا (۵۷) در سایه خنک.